Ridder Nacho en de wereld: Tijd voor wat kitch in La Paz en Copacabana (Bolivië)

Dinsdag 31 maart - Na een stevige 15 uur reizen kwam ik in het laat toe in La Paz. De stad met de hoogste commerciële vlieghaven (op 4000 m), is rauwere koek dan Sucre en Potosi. Meer mensen, meer chaos, meer smog, maar ook meer leven. Na drie maanden reizen had ik ook een beetje last van een midtravelcrisis(ke). Ik had al zoveel dingen gezien en gedaan en wist niet goed wat ik met La Paz aan moest. Ik slenterde twee dagen door straten, bezocht wat marktjes en winkeltjes, klom op een mirador en bezocht het kleine maar boeiende Coca-museum. Mijn hostel was in orde, maar te groot en te onpersoonlijk. Ik kon mijn draai dus niet echt vinden in La Paz.

Iglesia de Sanfrancisco

De Killi Killi mirador

Maar 's nachts wordt La Paz pas echt knap...

Pik hier uw vakman naar keuze op!

gedroogde baby-lama's op de heksenmarkt

Coca-Koffie in het Coca-museum

Om de negatieve spiraal te doorbreken, besloot ik mezelf een dosis kitch en ultratoerisme te injecteren. Ik ging naar een Boliviaanse worstelmatch, waar niet alleen gemaskerde mannen maar ook de lokale Cholita s elkaar op Amerikaanse wijze over de schouder smijten.

Voor de gevoelige kijkers: het is niet echt...

Dit hoorde er nu eenmaal bij :)

De volgende ochtend liet ik al mijn hoogtevrees in de hostel achter, om de Death Road (check deze oude top gear aflevering) van La Paz tot Coroico met een fiets te bedwingen. Die fiets was gelukkig een stevige down-hill-mountainbike en dat kwam goed uit want het 53 van de 61 km ging het naar beneden. Voordat er in 2006 een alternatieve veiligere route werd aangelegd moest al het verkeer over dit uitdagend bergweggetje. In die periode overleefden 200 à 300 gemotoriseerde voertuigbestuurders per jaar de tocht niet. Als fietser heb je een hogere slaagkans, al gaat er wekelijks iemand over de rand en is elk jaar wel een fatale pechvogel. Dat laatste hoorden we gelukkig pas achteraf. De ervaren en van droge humor doordrongen Boliviaanse gids van Barracuda Biking startte zijn eerste veiligheidspraatje met de gevleugelde woorden "a speech can change the future". Iedereen was een al oor voor de zeer waardevolle en professionele briefing. Het was spannend, maar vooral erg leuk en de natuur was wederom overweldigend.

Kick-off

Bezemwagen in troubles

En dan was er een papegaai

Zaterdag 4 april - Semana Sancta (de heilige week, een periode waarin heel Zuid-Amerika aan het reizen gaat) naderde zijn hoogtepunt. Ik vertrok samen met half La Paz richting het enige badstadje dat Bolivia rijk is, Copacabana aan het Titicacameer. 's Avonds heb ik mijn communiezieltje weer opgeblonken door de mis in de toch wel prachtige kerk bij te wonen. Veel volk, dat wel, maar niet echt inspirerend. De dienst duurde twee uur lang en bestond vooral uit enorm monotone preken met bijna geen muziek. Het was dus niet moeilijk om voor het zingen de kerk uit te zijn.

Van ma moet ik op de foto met een mamoet...

Chinese toestanden....

De kerk van Copacabana op stille zaterdag

Van op de mirador... Lo siento ;)

Onder het motto: Koop uw huis in het klein...

... Het echt zal snel de uwe zijn!

(geldt ook voor hotels)

Hier wordt al eens een kaars gebrand

Tijdens de avondmis op Stille Zaterdag...

... hebben we onze paaseitjes verdiend!

Op Pasen nam ik samen met mijn Franse kamergenoot de boot richting het spiritiueel belangrijke en voor minstens 4000 jaren bewoonde eiland Isla del Sol. De weg waren we onmiddellijk kwijt, maar verdwalen was onmogelijk aangezien je van bovenop elke noemenswarige heuvel (nu ja, 4000 meter hoog) de andere kant van het eiland kan zien. We wandelden ongeveer van het Zuiden naar het Noorden. De volgende ochtend gingen we op zoek naar de ruines van de Temple Del Sol, maar deze was onvindbaar, wegens perfect in geïntegreerd in een lokale moestuin. Grappig hoor!