Jambo

Ik ben gerustgesteld. Er zijn nog dieren in Afrika. Tis te zeggen, toch al zeker in de nationale parken van Tarangire, Serengeti en Ngorogoro Krater.

De big five zien, kan alvast van mijn bucket list geschrapt worden. We zagen honderden waterbuffels en olifanten, tientalle tammende leeuwen, één in een boom luierend luipaard en één zwaar verlegen zwarte neushoorn. Vooral die laatste drie (en het jachtluipaard natuurlijk ook) kregen overdreven veel aandacht van de kuddes toeristen.


De giraffen, wrattenzwijnen, mangoesten, nijlpaarden, zebra's, gnoes, hartebeesten, impalas, antilopen, gazellen, secretarisvogels, arenden, hyena's, jakhalzen, dikdiks, bavianen, mestkevers, enz. waren minstens even boeiend. Vreemd maar geen ramp is dat we nog geen enkele spin, slang of schorpioen gezien hebben.

 

Erik en Peter (aka Djodgo, of zoiets), kok en gids van Shidolya Safaris, hebben zich vier dagen over ons ontfermd en behoed van diarree en jeepproblemen. Zelden zo lekker gegeten in een tentenkamp, en zelden zo goed gegidst geweest. Het was dik in orde!

Nieuwjaar op de Serengeti. Het is lang geleden dat ik van Oud op Nieuw, nuchter in mijn bed lag. De balonnen die mijn moeder ophing op de kamplaats (ja dat heeft ze gedaan...) en het uitzinninge geschreeuw om middernacht, deden me herinneren dat het jaar afgelopen was. Onze wekker stond op het uur waarop ik op andere jaren nog een pintje bijbestel. De Norogoro krater in plaats van een gore kater op 1 januari 2015 maakte dit alles meer dan de moeite waard. Hoe groen kan gras zijn, de tuin van Eden is er niets tegen.    

 Morgen staat de wekker weer om 5 uur. De bestemming is Morogoro.