Dé Carretera Austral, die moet je zeker doen. Enthousiaste en overtuigende woorden van een trendsettende vriend.
Even wat duiding (over te slaan voor mensen met kennis van zake of weinig geduld):
De Carretera Austral, de N7 of vroeger ook wel gekend als de Carretera General Augusto Pinochet, loopt door Zuid-Chili van het drukke havenstadje Puerto Montt tot het zeer afgelegen Villa O'Higgins. Alles samen een dikke 1200 km tot de verbeelding sprekende weg door een landelijk en vaak ook onontgonnen stukje (zeg maar stuk) Patagonië. In 1976, onder het bewind van Pinochet startte de bouw van de "snelweg" die als doel had verschillende afgelegen gemeenschappen met elkaar te verbinden. Op die manier zou bevoorrading vanuit Argentinë niet langer nodig zijn. In 1988 werd hij eindelijk geopend voor verkeer, maar het duurde nog tot 2000 vooraleer de laatste 100 km tot aan Villa O'Higgins afgewerkt was. De weg bestaat nog steeds voor het grootste stuk uit gravel (ripio), al zijn ze wel druk bezig om nieuwe stukken te asfalteren.
Om in
Villa O'Higgins (Chili) te geraken vanuit El Chaltén
(Arg) moet je logischerwijs de grens over. Deze grensovergang heeft redelijk wat voeten in de aarde en duurt normaal twee dagen.
Ik had geluk dat ik alles op één dag kon doen omdat ik
toevallig met een kleine goedkopere boot meekon over Lago O'Higgins. De
kapitein zette me zelfs aan mijn hostel (El Mosco!) af.
[Het standaard-stappenplan: DAG 1: vertrek uit El Chaltén; 40 km gravelweg (1u) per minibus --- 45 minuten per boot over Lago Del Desierto (of 5 uur wandelen langs het meer, maar dan ben je zo goed als verplicht om te kamperen aan het noordelijkste punt van het meer) --- 23 km (7u) te voet tot Candelario Mansilla (hier kan je kamperen, en er is een miniminihostel) --- DAG 2: 3 uur met een dure boot over Lago O'Higgins --- 7 km over de weg tot in Villa O'Higgins.]
 |
| Lago Del Desierto |
 |
| De grens! Met de Zwitserse Angela, toen waren we nog fris :) |
 |
| Lago O'Higgins |
 |
| De enige passagier |
 |
| De haven van Villa O'Higgins |
Ik had dus één dag gewonnen, maar die was ik al snel weer kwijt (het kan niet altijd feest zijn). De bussenschaarste liet zich voelen, dus de volgende dag wilde ik al liftend tot in een van de eerstvolgende dorpjes geraken, Tortel (100 km) of Cochrane (224 km). Er was een wil, er was een weg, maar die dag had ik pech. Een hele dag liften leverde me niets op (en ja, ik heb vriendelijk gelachen). De dag daarop was er weer geen bus, dus om 7u30 stak mijn duim weer hoog de lucht in. Gelukkig namen twee Chileense meisjes me op sleeptouw naar een speciale, voor de toeristische dienst onbekende bus. Zo geraakte ik toch in
Cochrane!
 |
| De communicatielevenslijn van het dorp |
 |
| Liften is zooo avontuurlijk ... |
 |
de speciale bus
|
 |
| Heldinnen van de dag! Eindelijk in Cochrane! |
 |
| Niet representatieve Cochraanse woning |
 |
| Het Hollywood van Patagonië |
11 februari geraakte ik in
Villa Cerro Castillo, een minidorpje dat aan de voet van de gelijknamig berg ligt. Opnieuw een ideale plek voor meerdaagse trekkings, maar het ontbrak me aan tijd en wandelgoesting. Een bezoekje aan de redelijk schattige archeologische vindplaats Los Manos de Cerro Castilla kon er net nog af.
 |
| De gids (met petje) die alles ter plekke leek te bedenken |
 |
| Los Manos, oorsprong onbekend, of wat had je gedacht |
 |
| Cerro Castillo |
 |
| Representatief Cerro Castillaans huis |
 |
| In restaurant Villa Rica, net wanneer ze zelf op de regionale TV kwamen... |
 |
| ...en hun (lokaal) gelauwerde giga-sandwiches |
 |
| Nog 100 km tot Coyhaique |
Al na drie uur versierde ik een lift (van een Indiër dan nog...) naar de
Coyhaique, de grootste gemeente op de weg. Alles samen wonen er slechts 100.000 mensen langs de Carretera Austral, waarvan de helft in Coyhaique. Ik was nog maar net uit de auto gestapt toen ik al aangesproken werd. Het leek alsof ze mij nodig hadden voor een toeristisch TV-programma en ik stemde in. Een uurtje autorijden later werd ik al wandelend door een mistig bos gefilmd. Ze vroegen me hoe lang ik nog kon werken. Toen werd alles duidelijk. Het bleek een reclamespot voor het lokale yoghurtmerk Colun te zijn. Voor de rest van het spotje moest ik de Patagonische Chinese muur opwandelen en Yoghurt drinken. Het hele filmpje zou klaar moeten zijn in maart en zal gedurende twee jaar op de Chileense televisie getoond worden.
 |
| Colun, écht goeie yoghurt eigenlijk |
 |
| De Patagonische Chinese Muur... |
 |
| ...en ik erop |
 |
| Het was ook een beetje vakantie voor de crew van Santiago :) |
De volgende bestemming was
Puyuhuapi (250 km verder). Alle bussen vanuit Coyhaique waren volzet, dus ja duim omhoog. De eerste 100 km gingen vrij vlot, maar dan zat ik gevangen in het minidorpje Mañihuales. Drie uur later wist ik alsnog een plaatsje op een bus te versieren. De resterende 150 km door de bergen leken eindeloos. Eenmaal in Puyuhuapi sprong ik zo dolblij de bus af dat ik mijn reisgids vergat. Dat was balen want het is echt een heel goede (Footprint!) en engelstalige gidsen over Zuid-Amerika zijn hier nergens te vinden (een gat in de markt). De brave chauffeur heeft nog gezocht maar niet gevonden. Ik hoop dat de eerlijke vinder er veel plezier aan beleeft, maar ook dat hij/zij 750 gr voor een boek toch wat veel vindt. Karma do your job.
Puyuhuapi beloofde hoe dan ook een leuke stop te worden, want er stond een kleine Torres Del Paine reunie op de planning. De ouders van Fran (één van de Chileense meisjes die we daar ontmoetten) hebben daar een prachtig hotelletje met bijhorende hot springs, genaamd
Termas Del Ventisquero. Zij en haar vriendin Josée verbleven daar op die moment en Hester en Roderick (onze Hollandse vrienden) waren toen ook bezoek. Haar familie was zo gastvrij om me bij hen thuis uit te nodigen, de beste slaapplaats en het beste eten tot nu toe!
Samen met Fran en José liften we langs de wegenwerken naar El Bosque Encantado (het magische boske) voor een prachtige wandeling. Omwille van logistieke redenen (zó weinig bussen) kwam het afscheid veel te snel. Als ik ooit nog uit Puyuhuapi wou geraken, moest ik de enige bus op naar het volgende dorpje La Junta,
 |
| Vol goede moed en geduld in Coyhaique |
 |
| Fran, José, Hester, Roderick en ik. Torres Del Paine re-united. |
 |
| 's avonds en zonder ons zien die fjorden er nog mooier uit |
 |
| De familie Calderon |
 |
| Er zijn slechter gelegen warmwaterbaden... |
 |
| Room with a view! |
 |
| Qué encantado! |
De Carretera Austral is adembenemend mooi, maar het totaal ontbreken van een georganiseerde manier om je te verplaatsen, maakte het reizen erg vermoeiend. Daarom besloot ik om de deze prachtige weg te verlaten. Vanuit La Junta nam ik heel vroeg de bus naar Chaitén, en dan onmiddellijk de bus naar Futaleufu.
Chaitén kreeg in 2008 een vulkaanuitbarsting te verwerken en dat is nog steeds te merken. Een gedeelte van het dorpje is leegstaand en bedolven onder asse.
Futaleufu heeft een van de meeste indrukwekkende raftingrivieren ter wereld in huis, de gelijknamige Futaleufu. Nu ik hier toch was beland kon ik een raftingontmaagding op een klasse V rivier niet laten liggen. Indrukwekkend! (Hostel Las Natalias in Futaleufu is trouwens een aanrader)
 |
| Chaitén - verlaten gevangenis |
 |
| Chaitén - verlaten gevangenis |
 |
| Chaitén - huis na de vulkaanuitbarsting |
 |
| Chaitén - huis na de vulkaanuitbarsting |
 |
| Futaleufu rafting team! |
 |
| In actie! |
Na tien dagen Carretera Austral, op 18 februari om precies te zijn, stak ik opnieuw de grens over naar Argentinië. Op naar Bariloche, Mendoza en Salta!
