Op naar het warmere Noorden van Argentinië

18 februari - Terug in Argentinië, volgens de Chilenen het land waar alles minder mooi is. Behalve de vrouwen dan... 

Bariloche stond op de planning, maar een Chileens koppel wist me te overtuigen om ook in El Bolsón te passeren. Ze omschreven het als een stadje met goedkope unieke artisanale winkeltjes en een gezellig hippiesfeertje. Eenmaal daar liet ik mij in een volgzame bui door een toeristenlokker naar zijn hostel Ni Nada brengen. "Goedkoop, gezellig, winkels en bars in de buurt, in het groen vlakbij een rivier en toch dichtbij het centrum" zei hij. Het was inderdaad in het groen aan een rivier, maar verder deed de hostel zijn naam alle eer aan. Dit kleurde ongetwijfeld mijn mening over El Bolsón. Al moet gezegd, op het hippiemarktje de volgende ochtend kon je echt wel veel leuke, aparte en gekke prularia vinden.

De lucht leek er zelfs onder invloed ... maar dit kwam door een grote bosbrand.

Hip Hip Hippie!

Hippiemarktje

Bariloche, hét skioord voor (vermoedelijk rijke) Argentijnen en Brazilianen. Daarnaast is de stad vooral gekend voor haar Zwitserse bouwstijl en de alomtegenwoordigheid van naar verluid goede chocolade en lekker bier. Geen van deze drie dingen maakte indruk op mij, maar mijn Belg-DNA zorgde er onvermijdelijk voor dat ik kritischer ben dan gemiddeld als het over bier en chocolade gaat.
De hostel Penthouse 1004, op de bovenste verdieping van een van de hoogste gebouwen, was dan weer wel heel erg de moeite. Veel Spaans heb ik er niet bijgeleerd, maar de snelle WIFI, een zeer goede keuken en een fenomenaal uitzicht maakte het verblijf zeer aangenaam.
Samen met de Japanners Moto (reizende beroepsfotograaf) en Yayoi (goedlachse verpleegster) verkende ik per fiets het Circuito Chico. De natuur was wederom mooi, maar toch ietsje minder indrukwekkend dan wat ik tot dan toe had mogen zien. Al ben misschien gewoon wat verwend.

De peacefoto met Japanners kan van mijn bucket list

 

 

Ok ja, het had wel iets.

 

Want iedereen wil op de foto met een Sint Bernard!

 

Hotel Llao Llao, voor mensen zónder budget.

Room with a view...

Balcony with a view...

Van redelijk goed naar barslecht. Er is een reden waarom Stella Noire niet te koop is in België... 

West-Europese Kerk die nog volk trekt...

En dan was het tijd voor échte busritten, die waar je knieën en rug pijn van gaan doen, waar gedubde films geen geluid of inhoud hebben, waar je een trui moet dragen terwijl het buiten 35 graden is, waar broodmaaltijden levensgevaarlijk zijn zonder bijhorend doorzwelgvocht of nog erger waar Bingo als een leuke afleiding beschouwd wordt. Van Bariloche naar Mendoza, 17 uur + 3 uur door mechanische problemen.Van Mendoza naar Salta, gewoon de standaard 18 uur. De twijfel of reizen leuk is kwam toch even in mij naar boven. Ok ok, misschien overdrijf ik een beetje...

Belabberd en geradbraakt kwam ik toe in Mendoza, dé wijnstad van Argentinië. De uitnodigende slogan "Feeling sad, wine a bit" overhaalde me om te gaan wijnproeven per fiets in het zogezegd landelijke Maipu, 30 km van Mendoza. Frankrijk of Italië indachtig zag ik me al genietend trappen op rustige wegen langs prachtige wijngaarden. De Argentijnse werkelijkheid was net iets anders. De weg tussen talrijke wijngaarden en bodega's is levensgevaarlijk. Gelukkig was de slogan wel betrouwbaar en maakte het proeven van lekkere Malbec-wijnen veel, zoniet alles, goed!

Tasting nummer één, samen met de de Deense Louise. Nog fris in het zadel en in de kop!

Een olijfolie-fond'ke leggen...

Interessant, maar voor mij te hoog gegrepen.

Hier is het glas meer dan halfvol.

De Romeinen waren er niks tegen

Na de korte wijnpauze ging ik dus door naar Salta, een aangename stad met karakter. Terwijl mijn was eindelijk naar de waserette mocht kruipen, besloot ik om even op adem te komen. Het was ook tijd voor de lang uitgestelde kap- of eerder tondeuzebeurt. De simpele instructie '4 mm graag', was blijkbaar voor interpretatie vatbaar. Ondertussen kon het niet meer aan mijn Spaans liggen, dus moest het wel aan de verbijstering van de jonge kappersgast liggen die nog nooit een toerist onder handen had moeten nemen met 'la máquina'.

Het plan om eens vroeg te gaan slapen werd (redelijk snel) van tafel geveegd door de vraag of ik mee wou doen met de 'parrilla' (BBQ) in de hostel. Als enige niet-Argentijn in de hostel moest ik me bewijzen en die ochtend had ik sinds lange tijd nog eens een venijnig poesbeest te verwerken. Een nachtelijke wolkbreuk had me nochthans doorheen het plafond proberen te verfrissen, maar zonder succes.

Voor nacht drie in Salta had ik een CS-host gevonden. CouchSurfing is hier minder populair dan in de VS of Europa, maar de vriendelijke Veronica was bereid om mij onder haar hoede te nemen. Onverwachts bleek ze nog bij haar ouders te wonen en ik belandde al snel aan een keukentafel in een residentiële wijk. De vaders des huize had zijn (en duidelijk niet dat van zijn vrouw) favoriete gerecht 'Guiso' (stoofpot) gemaakt. Het was onmogelijk om je er niet thuis te voelen!

Salta, rond plaza 9 de Julio

Salta, rond plaza 9 de Julio

De enige goeie foto van de parrilla-avond heb ik zelf genomen ;)

En plots had de hostel toch een zwembad...

Leuke street art in Salta

 

Veronica en haar nichtje Anna, bij diens nieuwe huis in wording

Veronica's vader en zijn voetbalvelden-project

28 februari - Van Salta ging ik naar het nabijgelegen en redelijk troosteloze Jujuy. Van hieruit ga ik onmiddellijk door naar het nog nabijer gelegen Tilquiza waar ik een tweetal weken zal WWOOFen op de veelbelovende organische boerderij Aldea Luna.